Otuz dokuz Şiiri - Mehmet Gülden

ıslık ıslık çalındı kulağıma
kısık seslerden beter
kendi gölgesinden ürkek
cılız sendelerken yolda
kalk dedi kısık ses ona
eğildi yakaldı gölgesini
kendi cılız elleriyle
bileklerinden
yol yordam bilmeden
güneşe küsmüşde
karanlıkta sokak lambası
ışığında
hayat bulmak için
mızrabı tel tel
dile gelmiş
dökülüvermiş isyanı
tek bir kelimeye
fakat söylemek nafile
kendi cılız heybetinde
homurtuların sesi
karıştı birden
cılız kısık sesine
ürkek gölgesi kayboldu
içine dair
söyleyemeden isyanını
yanından süzüldü
bir ışık demeti gibi
sadece kendi kaldı
kendi isyanında
tek kelimeye
sevilelemek diye
karşılıksız sevmek