Pozantı İstasyonu Şiiri - Abdurrahman Sayın

Ne zaman düşünsem eski günleri.
İçimde bir Niğde Treni.
Seni götürür seni getirir bana.
Karlı bir sabah,
Birkaç telâşlı memur,
Lüzumsuz birkaç insan,
Eski Pozantı İstasyonunda.

Bir Bektaşî büfesi her zaman vardır ama.
Bazen sıcak bir kahvaltı sunar, yorgun konuklara.
Bazen bir yalnızlık,
Bazen bir gizem.

Sen yine çok soğuk yerlerden gelmişsin belli.
Ama yüreğin sımsıcak.
Her zaman bir şeyler vardı orada.
İçimizi ısıtacak.
Zaten eve varmadan da,
Bir bakmışsın ısınmışız.

Ama pazar çoktan olmuştur.
Akşam treni gelir,
Kömür kokuları içinde.
Bir ıssızlıkta uğurlarım seni.
Bir kamyon sesi karışır hüznüme.
Ta uzaklarda.

Sen gitmişsin,
Yorgun biletçi uyumuş.
Kasabamız terk edilmiş,
Beni hiç sorma…