Poyraz Mert Şiirleri - Şair Poyraz Mert

Korkularına yenik düşmemeliydi insan,
Cesur olmalıydı,
Umutlar beslemeliydi inadına,
Yarınlara inanmalıydı,
Yarın yeniden doğan günlere
Her sabahın yeni bir uyanış olduğuna.

LEYLAM

Bülbülüm sustu,
gülüm sararıp soldu,
Saramadım seni kollarım kırıldı.
Evvelim sen oldu

NERİMAN
Başımı dizlerine dayasam,
Sende saçlarımı okşasan,
Ay ışığının altında,
Bana masallar anlatsan,
Bende çocuklar gibi sana inansam,

Kalp görmedikten sonra
Göz görse ne olur.
Görmese ne olur
Sarmaşık sarmadıktan sonra
Uzasa ne olur
Uzamasa ne olur.

O VAKİT..
Kalabalıklarda kaybolur insan,
Yanlızlaşır.
Kölesi olur dünyanın,
Biryandan Efendisi,
Herşeyin sahibiymiş gibi.

Hafif bir rüzgar dokundu tenime,
Ilık, yumuşacık bir kadın gibi,
Sen geldin hayalinle, gözlerimin önüne,
Hemen sarılıp sevişmek istedim seninle.

Yıldızlar dizilmiş bir inci tanesi gibi bu gece gökyüzüne,

POYRAZ

Bir fırtına kopuyor denizin tam ortasında Rüzgar poyraz, gök kubbe iniyor üstümüze,
Geminin dümeninde ben, battık batıyoruz.
Derken bir umut doğuyor, güneş gibi
Nasır tutmuş ellerimle sarılıyorum yelkenlere.

Gece gibi olurmu sabah?
Islanır mı ?
Susuzluktan kurumuş dudaklarım,
Alev alev yanarken yüreğim
Bir gün olur, uslanır mı ? yanlızlıktan.

Belliki artık taşıyamıyorum
Bu kalp ağrısı bana zor geliyor
Öyle çok yoruldum ki!
Sana elvada bile demeden gidiyorum.

Yaşanmış tüm anılarımı,

Bir bilsen gülüm, sarhoş olan ben değilim
Ardı ardına yuvarladığım kadehler,
Dertlerimi öyle yükledim ki,
Saatlerdir ayılamadılar.

POYRAZ MERT