Poyraz Karadeniz Şiirleri - Şair Poyraz ...

Yeniden tek başınayım,tek ayak üstünde bir karmaşayım.
Dünya üstünde yaşayan çaresiz bir insanım..
Gözyaşlarını tutmayı öğrenemeyen bir çocuğum..
Annesi ağlama yavrum diyen küçük bir bebeğim..

Dünya sardı geriye sevdiğim..

Ne günler geçti bilir misin..?
Ne acılar çektim görür müsün..?
Ne hıçkırıklarla ağladım hiç duydun mu..?
Ne kadar dur gitme dedim farkında mısın?

Dinlemedin..

Geceleri sisli bir havayı soluyorum..
Hemde ne sesli..
Göz gözü görmüyor,
Gece yürüyorum ıssız sokaklarda..
Yanımda biri olsa..
Ya da benim yerimde bir başkası..

Sen git desende gitmem artık gidemem,
Yorgun düştüm,bir kez daha hareket edemem...
Hevesim kaçtı,düşsemde kalkamam yerimden,
Yattığım toprakta ben yine seni izlerim..

Gözlerim ikilemlerde oda kaybetti kendini,

Yine sensiz bir gece..
Yine sensiz bir ben...
Böyle başlamalı mısralar...
Son sözcüklerin..
Son cümlelerin..
Son bulduğu bir ben...

Bir piyonu ileri sürmen ile başladı herşey..
Bir piyonun önünü kesmem ile şekil aldı..
Ben hatalıydım sana göre..
Vezirimi,piyonun uğruna kaptırdım sana..
Çok aptalca bir hamle dimi..
Ama dön bak şekile..

Belkide yanlıştık biz hayatta..
Belkide hayat yanlıştı bize göre..
Yerimiz iki mezar taşının arası olmalıydı..
Ama asla yan yana gelmemeliydik..

Sorma sebebini..

İnsan sevildiğini geç anlar..
Anladığında da bazen iş işten geçer..
Bazense gemi limandan uzaklaşmış olur..
Ya da bir deniz gibi kendine çeker..

Sevdiğini farkedemeyen çoktur..

Benimde bir zamanlar hayallerim vardı..
Güneş şaha kalkan kısrak gibi parlar
Yarı açık penceremden içeri sızardı..
Isıtırdı bedenimi üşümezdim hiç bir zaman...

Benimde bir zamanlar hayallerim vardı..

Bir el tuttum..
Narin ve sıcacıktı..
Bir sözümü tuttum ki..
Ölümcüldü..
Ölüme kadar yolu vardı...