Potpuri Şiiri - Hakan Pomakoğlu

Daha yeni anlıyorum pek çok şeyi:
Dünyanın dört duvar,
Dost bildiklerimin vefâsız,
Yalnız
Bebeklerin cefâsız olduğunu...

Dertler de sıkı fıkı bir dost gibi
Bir an olsun bırakmadı ki peşimi
Şaşırmasın da n’apsın şimdi felek
Sevinçler ve ben
ve sevgilim ve melek...
Bir araya geldik mi?!

’Ah yar, ah yar
Seni kara saplı bir bıçak gibi
Sineme sapladılar ’

Ve şimdi
Boşalan kadehime
Ümitlerimi dolduruyorum.
Ne olur bakma bana öyle
Sapsarı bakışlarını saplama gözlerime
Yollar var yüreğime
Üşürüm...
Biraz sonra
Yudumlarım da tükenir
Sesler kesilir... birazdan
İnceden inceye bir yağmur başlar
İliklerime değin sen kesilir-
Hasretinden ölürüm.

’Gelse de en acı sözler dilime,
Uçacak sanırdım birkaç kelime
Bir alev halinde düştün elime,
Hani ey gözyaşım, akmayacaktın? ’

Artık
Tepelerin ardına bağladığım umudum da yitik
Helal edip hakkımı alaca ufka
Gitmeli.
Alt tarafı bir göz açıp kapayımı
Bir dirhem sarhoşluk...
Böyle bilmeli.
Sonra bu gök... bu deniz... bu sahil
Ve kahreder beni bu-sensiz gece
Doluya tutar sevdam
Dalımı budağımı kırar.
Kararan gözlerimde ne bir şüphe
Ne bir korku,
Ama tutuşan camların dumanı,
Alevlerin kokusu var...

’Garibim, her taraf bana yabancı,
Dertliyim çekinme doldur be hancı
İlk önce kımıldar hafif bir sancı,
Ayrılık sonradan kor yavaş yavaş.’

Toplayıp var nefesimi
Yıldırımlar yağdıracağım birazdan
Kasırgalarımla beraber kusup zehrimi
Kanayan yaramı saracağım
Bir bir keseceğim ahtapotun kollarını sonra
’sonra?! ’
Yine bir başlangıç
Bu sefer bir midye kabuğuna gireceğim.

’Ümidim yılların seline düştü,
Saçının en titrek teline düştü
Kuru yaprak gibi eline düştü,
İstersen rüzgara salıver gitsin.’

Yüreğim öyle demiyor oysa
Beynim böyle emretmiyor vücuduma,
Doyasıya yaşamaktan yana ruhum
Sevmekten yana...

Ama

Pek çok şeyi daha yeni anlıyorum:
İçimde cılız dalgaların tükenmişliği...
Benzim gibi solan güne eş iradem...
Ve deli gönlümün
Nasıl da kuşlara yem olduğunu
Şimdi
Çok daha iyi anlıyorum.

Pes?!...

Samsun, 1997