Post Scrıptıum Şiiri - Ahmet Bozkurt

I
Sizin inadınız gem vuruyor derimin tuzuna.
Gözlerinizdeki yalnızlığı öpen ıslak kelimeler
kadar bungun; göçebe bir maviliğe sürgün tinim.
İsminiz kazınmış yorgun alnıma.

II
Elişi bir üzünçtü yüzünüzden akan
suluboya bir ilkyazı çağıran bakışlarınız:
ya zamansızlığı yüzünüzün?
susku kadar ince bir sızı.

Neden kendi ırmağında yıkanıyor yüzünüz?

III
Şimdi bir resim çizin bana: yüzünüz yüzüm,
kalbiniz kalbim olsun. Ismarlama bir güneşi
kandırarak da olsa, çizin işte:
sadece bir resim. İçinde bungun tüm kelimelerin
can verdiği puslu bir resim çizin.

IV
Oysa rüyaları aksatan bir geçmiş sizinkisi.
Geceye ve hüzne telafisi olmayan
Bir ısrarcılık yükleyen yüzünüzdeki kül
Değmiyor puslu hatırama.

V
Çoktan soğudu mürekkep sessizliği.

VI
Uzadıkça uzuyor yüzünüz,
uzuyor boynunuz avuçiçimde.
Sanki Modigliani terletmiş avuçiçlerimi:
Boynumu.

VII
Gecenin sisi çökmüş yüzünüze;
Ölüm bir kelimedir: yüzünüze yazılan.

VIII
Siyah simsiyah bir geceydi gözlerinizden
akan. Sahi; sizin bu elleriniz, yüzünüz
bu gözleriniz sizin; neden delişmen
ilkyazları çağıran bir kedere boynunu bükmüş.