Portre... Şiiri - Mesut Dursun Artvinli

Bir kitabın son paragrafındaki ana fikirdi düşüncemin orta yerinde oturan yüzün

ve hüzün darp edilmiş gündüzlerde bir harpten geriye kalan çerçevesi kırık bir hayattı.

Eski bir şehirde şuuru açık mutlulukken aşk,içinde gereğinden fazla gerçek olmayan

ve henüz kimse bilmiyordu; periyodik çetvelde aşk

hangi iki elemente denk düşüyordu doğada bulunmayan.

Mukavva mutluluk taşıyordu her kırılgan mevsim bu yol güzergahında

ve gelen her yeni bahar,bir öncekinin yerini alıyordu gözlerinde.

Gelişi güzel yaşamın ortasında yürürken, yol ortasında bırakılmış her sevinç

bir sokak ressamının,siyah kurşun kaleminde dönüşüyordu; tabiata aykırı bir iklime,

beyaz sayfadaki yüzünde...