Portakal Yüzlü Ay Şiiri - Palo Keko

Portakal yüzlü ayın

Kaldırımında yürüyorum

Gözlerin bir çift yıldız

Kalp teknem akıntına kapılıyor

karanlığın koridorunda yıkanıyor gözyaşlarım

ardından yapraklarını döktü kör bulutlarım

sibiryadan bir ruh benimkisi

sobası ısıtıyor gülücüklerinin

ayva toplamıyor uykum artık

kan baskısı yapıyor geceler

yüzünde mahsur kalınca düşler

kendime çakıldı çivilerin golgotha tepesine

düşmezdi sonbahar yaprakları

kalemin ucuna

üşüyorum kar demledi saçlarım

çiçekler açıyor bastığın gökyüzünde

topluyor gözlerin arkamdaki dağınıklığı.

Sevmekle tükenmez zaman

Uzaklarda da aramamalı kendini insan

Uzaylarda düşlerinintapınağını kursa da

Gölgen daima bedeninin peşindedir

Ve sırtını dönersen güneşe

Gölgen önüne düşer.

Ben gecekondusu yaşamın

Mutluluğun tohumu atılmaz ki

Nadasa bırakılmış uçurtmalıklarda.

Kelebekler kırılıyor sesimde.

Ölümün rayları geçti içimden

Boşken kompartmanları mutluluğun

Acının giysisi dikilir çığlıklardan

Ağlasam sel alır seni

Kundağında aşkın bir çocuğum

dizleri yırtılmış bir bulut parçası

namlunun dişleri dökülür bedenimden

portakal ağaçlarının yapraklarını

toplarda uykumun sandığından.

Neden yaşar ki insan

Hep bir yarayla kuduz olmuş yalnızlıkta

Kamburu çıkyor yaşamın

Dizüstü çöktü kalem

Kağıt boynunu sallandırdı mürekkebe

Suyun çeperlerini alev sarmış

Toprağın rahmine bulutlar ağlamış

elinden tutan yok ürkek bakışlarımın

tabutlara konulmuş güvercin senfonisi

kumar oynuyorum ölümle

cehennemin yeni müdavimi bendenizim

yeryüzünün samanlıkları

gıpta edeceksiniz yandığıma.

En iyi yaptığım şeydir

Toprak taneleri gibi

Yağmur güllerini yemek.

Oysa kimliğimdir aşk

Ama o ülkede bana vize vermiyorlar_palo