Pişmanlıkların gece geliyordu...

Toprağı sımsıkı kucaklayan kardelenleri kokluyordu gece,
Hırcın ırmak tepeden salınırken, vadide sakinleşiyordu...
Işık vurmadığı sürece bu resme,
Her yer aynı renkte, her yer aynı görünümde...
Karanlık sarmıştı doğanın albenisi yoktu,
Sadece birkaç tını,
Birkaç koku vardı akılda kalan...
Orman gecenin karanlığına kızgındı...
Öyle ki solunum yapıyordu ağaçlar karanlığa küfredercesine...
Miskin yaşamlar gece geliyordu,
Her şey uykulu gözlerle var oluyor,
Doğa belki rüya belki kâbus görüyordu...
Pişmanlıklar gece geliyordu aklına;
Ruhuna tecavüz edip lekesini sürüyordu...
Gece doğayı ve canlıları uykuya sevk ediyordu...
Pişmanlıkların koynunda seni uyutuyor,
O gecenin sabahına hazırlıyordu...
Pişmanlıkların gece geliyordu;
Umursamadığın gündüzlerin kapısı geceye açılıyordu...
(11.01.2007)