Pişmanlıgın Çığlıgı Şiiri - Osman Öğütlü

Pişmanlığın Çığlığı”

Bir adım attım…
Yanlış bir yola, yanlış bir kalbe.
Kendimden bile sakındığım sırlarımı
Yanlış gözlere emanet ettim.

Her “sana inanıyorum” deyişimde,
Arkamdan bir hançer saplandı.
Her “yanındayım” dediğimde,
Yalnızlığın en karanlık köşesinde
Kendimi buldum.

Şimdi pişmanlığım,
Bir zehir gibi dolaşıyor damarlarımda.
Her nefesimde biraz daha boğuluyorum,
Her susuşumda biraz daha yanıyorum.

Ne ileri gidebiliyorum,
Ne geri dönebiliyorum.
Kendi kalbimin içinde mahkûm oldum,
Kendi gözyaşlarıma tutsak.

Bir sigara daha yakıyorum…
Dumanı gökyüzüne değil,
Yalnızlığın duvarlarına çarpıyor.
Her duman, içimdeki pişmanlığın
Sessiz çığlığı oluyor.

Ben artık kendime bile yabancıyım.
Aynalara bakmaya korkuyorum,
Çünkü her baktığımda gördüğüm şey
Artık ben değilim.

Ve öğrendim…
Sevda bitince insan ölmüyor,
Ama yaşamak da bir anlam taşımıyor.
Çaresizlik, nefes aldırmayan bir zincir,
Pişmanlık, kalbime kazınmış bir yara.

Son sözüm bu olsun
Ben sevdim, kaybettim.
Ben inandım, kandım.
Ve ben, kendi pişmanlığımın
İdam sehpasında sallanıp duruyorum.

Ozzy07 - Siyah_Kalem