Pişman Ederler Şiiri - Mehmet Altınel

Önce sevgiyi, aşkı övdükçe överler.
Sonra sevdiğine pişman ederler.
"Sen kim mecnun olmak kim" derler.
Olduğuna, olacağına pişman ederler.

Sıralarlar bir düzine kural, yasa; hani,
Derler ki; "Sevmeye hiç olur mu mani"
Sen de sevdiysen, bir kez bile yani!
Sevgiye, sevgiliye düşman ederler

"İnandık! " derler güven yok, tevekkül yok
Gelecekten sorsan, garantili istek çok.
Bu güne itimat yok, geleceği düne sok,
Şimdiden, geleceğine pişman ederler.

Susarsın, içine atarsın, dert soran olur.
Yazdığını dahi, kendince yoran olur.
Konuşursun, konuşma şevkini kıran olur.
Sustuğuna, yazdığına pişman ederler.

Kederinden sıyrılıp, bir daha seversin.
Bir mucize olur, güzel bir gönle girersin.
Bunaltırlar o gönülü, "Üzülme yar! " dersin.
Girdiğine, gireceğine pişman ederler.