Pişman Şiiri - Abbas Paksoy

Pişman
Ufuktan, doğan güneş kaplar.
Baharda, açılan yapraklar.
Kırda, yeşeren çayır çimenler.
Gün görmediler, pişman, pişman.

Anadan, yeni doğan çocuk,
Yumurtadan çıkan, şen cücük,
Dağda dolaşan, kara böcük.
Hepside aynı, pişman, pişman,.

Burada, yaşayan insan pişman,
Ölen insan, daha da pişman,
Yok, hiçbir tane dost, hep düşman,
İnsan severken pişman, pişman,

Sevende, sevilende pişman,
Afrika’da ki, Arap pişman,
Kutupta ki, buzlar da pişman,
Halinden herkes, pişman, pişman,

Güneşte yanan, boz taş pişman.
Ocakta pişen, mis aş pişman.
Gece gördüğüm, düş pişman.
Hayalim bile, pişman, pişman.

Sefil koyun pişman, kurt pişman.
Koca ayı pişman, in pişman.
Tilki pişman, çil tavuk pişman,
Yalan dünyadan, pişman, pişman.

Bakınca, neşen tam yerinde,
Kötü günler, kalmış gerinde
Yara bırakmış, çok derinde,
Bak, sende oldun, pişman, pişman,

Gelen dursun, ağlayan gülsün.
Bebekler, doğmadan ölsün.
Anaları, ağlayıp kalsın.
Onlarda olur, pişman, pişman,

Bahar diyerek, kışı öptüm.
Şaşkın doğada, bende saptım.
Kız diyerek, bir dulu kaptım.
İşte, Paksoy’da, pişman, pişman.