Pırasa Baba Şiiri - Hatice Güzen

Teyze seslendi:
“Gel, kek yaptım.”

Bir dilim aldım.
Tatlı.
Unutulmaz.
Dünya bir anlığına yumuşamıştı.

Ertesi gün:
Kapı sessiz,
pencere boş,
koku gitmişti.

Toprağı eşeledim.
Bir pırasa çıktı:
acı,
sert,
ama gözlerimde ışık,
içimde titreyen bir sır uyandı.

“Onlar baba olmuş,” dedi bir teyze.
Bilmezdim,
‘baba’ demek
kökü sertleşmiş bir yaprakmış.

En değerli pırasa oydu;
içinde Baba taşıyor,
sessiz, sert,
yaprakta gizli.

“Baba! Baba!”
diye haykırdım,
çocuk kalbimle
ve hasretle…

Beni koruyacak baba
bir pırasa değildi.
Ama seviyordum:
adını tekrarlıyor,
onunla konuşuyor,
acıları yapraklara bırakıyor,
dertlerimi köklere gömüyordum.

Saçları çiçekli babalar topladım,
gökten düşen keklerden
dilim dilim aldım,
oyunlar oynadım,
dünyaya sırlarımı fısıldadım.

Kek.
Pırasa.
Yarım bir ses
bütün dünyayı anlatan sessizlik.