Pinokyo Şiiri - Emir Saltat

Önce susmayı öğrenir insan, sonra konuşmayı unutur
Ben şimdi, parmaklarımı da kırmak zorundayım
Çünkü hiç olmadık yerimden, kirpiklerimden kırdılar
Beni alfabenin son harfinden ilk harfine doğru anla
Ruhsuz münasebetler sonucu rahimden düşen et parçalarına
Kendi ruhlarından üflüyorlar, bunu hep yaptılar
Yahut tecrübelerinden yonta yonta şekil verdikleri adamlara
Stabil, basit ve heyecandan uzak anlamlar yüklüyorlar
Pinokyoları burnundan öpmeye devam ediyor kadınlar
Bana bak, bana çok dikkatli bak ve sustuklarımı anla
Önce acıyı öğrenir insan, sonra hissetmeyi unutur
Ben şimdi aklımı da kırmak zorundayım
Çünkü beni olmadık yerden, geleceğimden kırdılar
Beni balıkları ölmüş bir akvaryum olarak algıla
Herhangi bir kitabın yırtılan bilmem kaçıncı sayfası
Senin de tahmin ettiğin o kadına bir şiir olarak hatırla
Kendimden eksilterek çoğalttığım o meczup yalnızlığımı
Birkaç günlük heyecanları ile, telaşları ile bölüyorlar
Uzayan geceleri alnından öpmeye devam ediyor kadınlar
Evvel konuşmayı öğrendim, şimdi susmayı unuttum
Sen artık boynunu kibarca bükmek zorundasın
Çünkü seni olmadık yerinden vicdanından kıracağım
Beni affet ve bağışlayamadığın aşklarını hatırla
Anlık hislerin neticesinde avucuna düşen can parçalarına
Kendi ölümlerinden üflüyorsun, bunu hep yaptın
Fevkalade acılarınla şekil verdiğin cesur adamlara
İhtimallere dayalı basiretsiz anlamlar yüklüyorsun
Pinokyoları burnundan öpmeye devam ediyorsun
Bana bakma, beni görme ve kaybettiklerini anla
Önce unutmayı öğrenir insan, sonra aniden hatırlar
Sen artık dudaklarını da bükmek zorundasın
Çünkü seni olmadık yerinden, gözyaşlarından kıracağım
Beni rimelinin aktığı bir yastık olarak anımsa
Herhangi bir filmin seni ürküten gerilim sahnesi
Senin de tahmin ettiğin o çocuğa vokal olarak hatırla
Senden eksilterek tükettiğim o güven duygularımı
Hayatıma girip onarmaya çalışacaklar elbet, biliyorsun
İki kişilik yalnızlığını alnından öpmeye devam ediyorsun