Pinokyo Şiiri - Yağmur Hayal Çelik

Ben bir pinokyoydum bilirsin…
Hayır, hayır yalanlar söylemezdim
Burnum uzamazdı bu sebepten
Doğruları söyledikçe gözlerim küçülürdü ağlamaktan
Bilirsin sen, bilirsin…
Güneşin yakmaması kadar imkânsızdın.
Yaklaştıkça eriyordu gözlerim,
Ben bir pinokyoydum, tahtadan yapılmış.
Benim de bir burnum, gözlerim, ellerim vardı.
İşte hepsi bu kadar, tıpkı senin gibi…
Pinokyo gülmez, Pinokyo ağlamaz, Pinokyo sevmez…
Bana sevmeyi öğrettin sen!
Bir tahta parçasına ruh kattın.
Bilirsin sen bilirsin! Kış beni yok eder,
Yağmur ıslatır, çürütür, bitirir beni
Ne olur gözlerini ver de, tahtakurularına yem etme beni
Ben bir pinokyoydum, bilirsin sen bilirsin…
Kış dokunmazdı bana, üşümezdim.
Gözlerinin kıvılcımıyla ısınırdım bütün kış
Kestaneler pişirir, çaylar demlerdim gözlerinde
Çok ama çok üşürdüm, ölürcesine…
Kendimi ateşlere atamadım ben!

Yapma şimdi, bunu bana yapma
Vakit tamam! Gidiyorum ne demek?
Ayrılık ne demek?
Ben pinokyoydum ama sendin yalancı
Hiç sevmedim ne demek?
Gitme! Ellerinden ayrı bırakma beni
Gitme! Bilirsin yokluğun cehennem bense odun;
Yalız bırakıp ta ateşlerde yakma beni.

Git ya da! Sen bilirsin…
Git! En uzak şehirlere,
Ama senden son bir isteğim olacak;
Giderken eski ruhsuz halime çevir beni!
Arkandan ağlayıp üzülmeyeyim.
Yokluğunun cehenneminde yanmayayım.
Ağlamaktan ıslanıp çürümeyeyim…
Hayır, hayır!
Bunlar değil benim istediklerim
Çünkü zaten yokluğunda kalmak imkânsız!
Çevir beni ruhsuz halime ne olur?
Belki bir kalem yaparlar beni
Belki tekrar dokunurum ellerine
Yeniden ruh döner bedenime,
Ya da sil baştan çizerim seni! ..