Piç Gibi Şiiri - Mehmet Ali Güneş

Ruhumu asınca kiraz dalına
Çıplak omuzlarımda göründü zona.
Çıkarınca yüzümden gülüşümü
Hüznümden tanıdılar beni.

Tellere takılmış uçurtmalar da yok
Oyunlar bile çıldırmış olmalı
Körebeden kaçarken sığındığım saklambaç
Elma desem çık
armut desem bana ne diyor.

Piç gibi ortada kalan çocukluğum
Üç buçuk atan kör karanlıkta
Hem korkuyorum
Hem de ıslık çalıyorum sessizliğe.

Yalnızlığın böylesi çok kötü.
Anne!
Ben ölmeden bir daha sen sakın ölme.