Piç Ayrılık... Şiiri - Sevtap Özkahraman

Senelerce süren kahkahaların / gözyaşlarının,
Tartışmaların / terk etmelerin / kavuşmaların sancısı…

Ve sonunda

Kor topu gibi bir PiÇ ayrılık doğurdum…
Sevmek için kucakladıkça günlerimi yakan…

Biliyordum bu ayrılığı kabul etmeyeceğini “yooo kesinlikle benden değil “ diyeceğini…

Aşk sarhoşuydun fark etmedin, oysa o ilk yalanda ya da ilk ihanette attın bu ayrılığın tohumlarını içime…

Uzun çok uzun süren bir gebelikti ayrılığa, ama her anı sancılıydı hem de çok sancılı…

Bir sen fark etmedin içimde büyüyüp duran ayrılığı, oysa bilen dostlar “ eee hadi artık çok geç kaldı bu doğum, içinde ölecek seni de zehirleyecek “ dediler…

Tek başıma büyüteceğimi bile bile doğurmaktan başka seçeneğim yoktu.

Çünkü
Seçeneksizdim

Ya ayrılık doğacaktı,

Ya da
Kin vurduya gidecekti bu sevda! ! !

Bu cinayete göz yumamazdım… Kıyamazdım…

Son vuran sancı suni de olsa,
Bir avazda doğurdum.

Ayrılığın doğum günü bu gün,
Ne çabuk geçmiş bir yıl.

Doğuma hazırladığım bebek bohçasını açtım, unutmuşum içinde neler olduğunu.

Neler yok ki içinde;

Kenarlarını masumiyetle dantellediğim vicdan azabı
Üzerimde ten olan kırgınlıklar,
Ertelenmekten yaşlanan sözler,
Cevaplarını bilip de asla duymak istemediğim cevapsız sorular,
İki bedene sığdırılan üçüncü nefesler…
ler
lar
ler
lar
Öyle çoklar ki…

Olsun

Hepsi küçülmüş, nasılsa bir daha kullanılmayacak…
Çünkü günden güne büyüyor ayrılık.

Ve doğal olarak, büyüdükçe düş çıkarıyor.

Zamanıdır dedim,
Ayrılığa düş buğdayı yapıyorum bu gece…

Adettendir eş dost çağrılır ya kutlamaya,
Bu doğumun en yakın tanıklarını çağırdım ben de.
Fazla kalabalık istemedim,
Joan Baez şarkıları, Hüsnü Yusuflar, balonlar, tütsüler, mumlar, çakıl taşları, birkaç Ahmet Telli şiiri…

Bir tek bize çocuk duygularımı çağıramadım

Çünkü
Bütün sırlarımızı koruyan bir kaleiçinde, gecenin dördüne rehin kalmışlar…
Ne lazım kurtarmak için dedim,
Sana sevdalı birinin cesareti dediler!

Hiç olmadı ki dedim…
Hiç olmadı
Hiç…

(Ankara - 13 / 08 /2009)