Piç Şiiri - Zeynep Ergün

Aklımın odaları ki, dar..
Her oda da bir mezar..

Yapayalnızsın demiştin..benim gibi..

Oysa yüzümü ıslatan bakışlarında gizliydi kalabalığın..Beni tanımaya çalışıyordun anlamadan.Ben her aynaya bakışım da utanırken kendimden, üzerime asit dökülmüş gibi eriyordu gölgem.Küfür ediyordum doğduğum güne, böyle adam mı olur diye..
özür diliyordum annemden.. o da emdiğim sütü helal etsin diye..(Laf işte..)

Yastığıma bulaşıyordu tadın, yakıyordum parmak izlerini acımadan.Profesyonel bir katilin soğuk kanlılığıyla iz bırakmıyordum öldürdüğüm her cesetten..

Sen ve
diğerlerinden..

Hiç pişman değildim her gün biraz daha ölürken..Günahsızdım da, taptığım bir Tanrı yokken..

Karbon monoksit üflüyordum ciğerlerime ve kanıma giren her gece bir başka kadınla sevişiyordum dokunmadan etine..

Yine..
Yine..

Zerre kadar yer vermiyordum sana içimde ama inadına ayakta kalıyordun var gücünle..
Oysa hiç özlemiyordum seni..

Söyleyebilseydim belki, ağız dolusu tükürüp yüzüme giderdin biliyorum..
Söylemiyordum işte..Hala bir parça insanım bende..

Gözlerimin içine bakardın, gözlerim sığmazken yüzüme..Bu kadar alışık değilken birilerine, boğuluyordum seninle..

Ağlamak yasaktı halka açık yerlerde.. Yasakların tahrik eden cazibesiyle bir iki damlayla akıtırdım gözlerimden tiksindiğim ben’i..akıtmak için zehiri..

Sen alınma üzerine..

Hicran düşmesin yüzüne.. Gülümse..
Derdin..

Gülerdim..Sanma ki istedin diye..

Hicran değildi yüzüme yapışan maske..
Ta kendisiydi beni ben yapan hiçliğin..
Anlayabilseydin keşke..

Doğduğum günden bugüne piçim..
Üzgünüm anne..