Peygamberim Şiiri - Hamiş Mustafa

Dünyalar aydınlanıyordu nurla,
Müjdeler veriliyordu insanlara,
Geliyordu iki cihan güneşi dünyalara,
Hayat verilmişti cannılara,
Petgamberim.

Gök yüzündeki melekler saf,saf eniyorlar,
Analar onu almak için sıra bekliyorlar,
İçlerine ateş düşmüş yanıyorlar,
Onu kuçaklarında kokluyorlar,
Peygamberim.

Gökyüzü pırıl,pırıl parlıyor,
Güneş ona imreniyor,
Yıldızlar bir birine soruyor,
Dünyalara rahmet geliyor,
Peygamberim.

Senin için yaratıldı dünyalar,
Bucak,bucak kaşmıştı şeytanlar,
Arabistan üzerine düşmüştü aydınlıklar,
Onu bekliyordu masum kız çocuklar,
Peygamberim.

Yol arkadaşı geliyordu Ebubekir sıddıkın,
Yüzleri gülüyordu Hamzanın,
Çadırında nur parlıyor Osmanın,
Canından çok sevdiği Alinin
Peygamberim.

Kureyşte yıkılıyordu hubeller,
Ömerin evinde bitiyordu güller,
Gelecekti o güzelim günler,
Çökecekti sonunda taifler,
Peygamberim.

Kurtulacaktı bilali habeşler,
Bitecekti yapılan işkenceler,
Kurtulacaktı esaretten köleler,
Kırılacaktı teker,teker zincirler,
Peygamberim.

Canımın cananı peygamberim,
Öbür alemde şefatkarım,
Onu görmeden çok severim,
Livaül Hamd sancağı altında buluşurum.
Peygamberim.