Peyderpey Şiiri - Kübra Cılız

Tan aydınlığa vara dursun,
Yüzümse; hala karanlık...
Her canlı ölümü tadacak,
Sevimsiz bir yük gibi sırtımı kambur eden tabut...
Masum bakışlarda zuhur eden suçlu eller,
Nereye değeceğini bilemeyen kimsesiz çocuklar gibi,
Korku, peyderpey salmış kendini insanlığa
Aldatılmaktan örselenmiş kadar bıkkın yaşamlar...
Sevsen olmuyor, sevmesen gün geçmiyor
Bir gün ilerlemiyor...
Yalnızlıktan nasibini almış zaman, dert yanmıyor.
Ne bir eksik ne bir fazla hissetmek,
Ölümü hep hatırlatıyor...