Pespâye Gecelerin Yalnızlığındaki Bîbaht

Pespâye gecelerin yalnızlığında
Kollarımı açmış bir aleve sarılmaktayım.
Yanmak dert değil yanamazsam ağlarım.
Sabahlara kadar ağlarım, karalar bağlarım.

Ellerimse bi' hayli meşgûl bu aralar;
Teki yazdıkça yazar, sildikçe karalar.
Öbüründeyse ciğerimi çürüten dumanlar.
-Beni kim anlar, âh beni kim anlar?..-

Önce rüzgâr vurur bir tokat gibi yüzüme,
Her ne kadar alev alsa da bedenim.
Sonra hayat vurur gerçekleri bir bir yüzüme,
İşte o vakit yıkılır gider hayâllerim..

Bense hâlâ kaybettiklerimi hazmetme derdindeyim...
Hâlbuki ahmak! Sen ne kazandın ki kaybedesin?
Sen ki, perperîşân ve yalnız bir hâldesin.
Acziyetine sığınarak sayıklamaktan ibâretsin:
"ben kimim, ben neyim, ben şeyim, her şeyim..."

Bir dua:
"Aynalar, silin bu canhıraş mâziyi.
Ne yansımam kalsın ne bir gölgem.
Bu dünyâya âit olmayan bir ecnebîyi,
Hangi akl-ı selîm sever ki zaten, bir bilsem..."

Bîbahtım;
Yalvarıp yakarsam neye yarar?..
Her eylemimin sonucu koca bir âh.
Bi' ümit şeytân yavaş yavaş mezarımı kazar,
-Ki tövbe edecek benim'çün-
Çünki benim şeytanın işlediği en büyük günâh.
Çünki ben bîbahtım...