Peşimi Bıraakmayan Yollar-deneme-

DENEME

Akşam ilerliyor.
İçinden geçmekte olduğum bugünde birazdan son saatler sırayla elenecek .
Dilime mavi yol şarkıları düşürüyorum.
Gerçeği ya da kurmacayı , evreni ya da kendi içimi biraz daha yakından görebilmek için patikalarda , sapa yerlerde yürümeyi , dehlizlere dalmayı , kendi sularımı kulaçlamayı ; salt , ırak ve derin olanı sevmeyi ,duyumsamayı ve yeryüzüne lirik algıların göklerinden ,yetkin ve yeni şeylerle dönmeyi göze alıyorum.
İçkin bir belirsizlik ve bu belirsizliğimin derin boşluğuna Foucault’un sarkacı gibi bir sağa bir sola sorgusuz sualsiz savrulabilme düşüncesi bir korku olarak yer ediyor.
Neyin tanımını aramak için yollara düşüyorum; bilmiyorum.
Bu tanımsızlık durumunu ah bir anlayabilsem ve anlatabilsem !
Sizi bilmem ama yaşamın türlü açmazlarını göğüsleyerek yola çıkmak , yeni bir yengiyi sonunda elde etme pahasına karşın yoruyor beni.
Ne zaman bir yola koyulsam kendime yabancılaşıyorum , kendimde yalnızlaşıyorum. Yürüdüğü yolda insanın kendisini azınlık olarak duyumsaması korkuların en kötüsü ve başatı.
Ayrık bir yolculuk kurgusu benimkisi.Bir yandan zamanın içine gizlerimi saklıyorum , diğer yandan da sonunu merak ediyorum bu yolun.
Akşamın ilerlemesi sürüyor.
Saatler sırayla elendikçe adımlarımın ve sözcüklerimin tadına daha çok varıyorum.Yavaşça öpüyorum mola verdiğim yerlerde avuç avuç içtiğim çeşme sularını. İçim ferahladıkça Foucault’un sarkacı gibi bir sağa bir sola sorgusuz sualsiz savrulabilme düşüncesi bir korku olmaktan çıkıyor.
Deniz tarafından rüzgar esiyor şimdi bulunduğum yere.
İnce bir elişi gibi ortaya çıkıyor gökyüzü. Görünenlerin ardına ve ırağına ilişkin sorular çoğalıyor içimde
Sözü edilmeye değer bir şiir kulesinde sabahlamak eğlenceli olacak…
Ötelere bakarak sayıklamalarıma teslim edeceğimi düşünüyorum dilimdeki mavi yol şarkılarını…
Kalemimin ucuna gece iyice üşüşüyor artık…