Pes ettim Şiiri - İbrahim Etem Ekinci

Pes ettim dünyanın ağır yükünden,
Feleğin çarkına düştüm pes ettim.
Sezmedim Şeytanın açık çekinden;
Ben kendi kuyumu eştim pes ettim.

Kervan yürütürken Bağdat yolunda,
Bir baktım susuzum Sena çölünde.
Ummanlar beslerdim gönül gölünde;
Katreyle bendimden taştım pes ettim.

Bu pınarın suyu kurumaz sandım,
Her yüze gülene safça inandım.
Dost denen yılanın zehriyle yadım;
Ruhen ve bedenen piştim pes ettim.

Kendimce dünyaya defter dürerken,
Hayatı tozpembe camdan görürken,
Gülşen bağlarımda safa sürerken;
Baykuş mesken tuttu şaştım pes ettim.

Namertlik etmedim hep er yaşadım
Son on beş sene de Mahşer yaşadım.
Birçok acı gördüm keder yaşadım;
Sabır dergâhında piştim pes ettim.

Sorar bazen halim dostlar yarenler,
Bu hale vakıftır sırra erenler.
Etem-i yi yılmaz yiğit görenler;
Ben artık kendimi aştım pes ettim.

İbrahim Etem EKİNCİ.