Pervaneyim Şiiri - İlyas Kaplan

en ince cetvelle hemen şimdi
eskimiş kalbimi ölçüp ölçüp
şehrin meydanlarına bırakıyorum
terk ettiğim sokaklarına ruhumun izlerine

hangi vakit ümitsizliklerimden ,ümitler doğacak
ne vakit çaresizliklerimden çare

nur pınarları ufkun yamacından akıyorken
şafakta ,bir sabah nasıl beliriyorsa öyle
güneş göğsünden nasıl emziriyorsa gündüzleri
göğün derinliğinden ebedi müjdeleri

kalbimin sağır duvarlarına can suları sunulacak
kökler salınacak bağrımın kara toprağına

hiç eksilmeyen bir sevinç denizinde
uçsuz bucaksız maviliklere tutunmak için
gökler yırtılsa da, yıldızlar sönse de
demlenmek için yalnızlığın sinesinde

billur bir ışık eşliğinde damla damla yağacağım
ümitlerin taç yaprağına ışık ışık dokunacağım

yeni bir kodese açılıyor firar ettiğim her kapı
parmaklarımın arasından ateşler damlıyor
gölgem yanıyor tutuşturuyor düşlerimi
bir paçavrayım saçak saçak , duman duman
yakacağım kendimi

ateş benim üzerime salınmış sanki
en gizli zamanlarda tutuşmuşum

yüreğimin dehlizleri alev almış
kül ediyor nefeslerimi köz oluyor her yanım
ateşle doğmadım ,ateşlere adandım
yakıcılığına tutsak olduğum amansız ateşin çaresi yok

belki de tortulardan temizlenecek, kirlerden arınacağım
içimde uyuyan tohumlar uyanacak

redfer