Pervane Şiiri - Hasibe Tülüoğlu

Vazgeçtim,vazgeçtim.

Olduğunu sandığım Senle vedalaştım.

Olma ihtimalini de çöpe attım.

Elimdekine baktım da kelime-i sükut.

Hayal-i vüs’at.

Kal bende yat.

İsteklerim, kanmalarım.

Umutlarım,yok sayışlarım.

Sen yine benimsin,bendensin.

Kucaklıyorum tüm hisdaşlarımı.

Eline bir oyuncak tutuşturulup uzaklaştırılanları.

Kor alevde yananları.

Sizden bir tane daha var.

Hangi sözüm yetti ki sana?

Hangi gözüm ruhuna seyehatteydi?

Olur olmaz surlar çekilmezdi ya,neydi bu?

Sabaha çıkmış,akşamkileri bulamamış gibiyiz.

Kaldırdım,sevmeyi mantıksallıktan çıkardım.

Üstüme yorganları çektim de yaşadım.

Dünü düne sordum,orada kapattım.

Beni bana verdim,Gülizar çıkardım.

Gezdim,dururken bir yolculuğa geçtim.

Pervaneye rastladım.

Dönüyordu da ışığına kavuşmuş.

Demiyordu ışığı,çok yananı az yananı,

O,dönüyordu,hayran hayran.

Sanki aşkı görüyordu.

Ölümü bile göze alıyordu.