Perişan Bir Yürek Şiiri - Huban Asena Özkan

Yıkılan evin enkazında sadece iki çocuk ayakta kaldı.
Geçmişin girdabına savrulmuş yüzükler, parçalanmış albümler
Ama acı yok, rüzgâr sildi tüm küflü izleri,
Bir sandal gibi süzüldüm çocuklarımın gözbebeklerine.

Yeni bir hayat, beyaz bir tuval
Fırçam titriyor, “bilinmez”in rengini karıştırırken.
Sabahları güneş doğmuyor artık
Kendi güneşimi boyuyorum ufkun çizgisine,
Sınırlarım kadar büyük

Sonra bir akşam,
Ömrünün yarısını bir bavula sığdırmış
Yürürken ay ışığına çıktı karşıma
Gözlerinde eski savaşların haritası,
Ellerinde paslı anahtarlar.
“Ben de yoruldum,” dedi,
Ama kök salacak toprak arıyorum.”
İkimiz de kırık pusulaydık,
Aynı yıldıza kilitlenmiş

Bir bahar sabahı hiç hesapta yokken,
Çorak toprakta filizlendik
Sonbahar yapraklarıyla beslenen
Bir ilkbahar çiçeği gibi.
“İnan,” dedi, gönlümün makamı
Bu kez ateş değil mutluluk yağmuru yağan

Bir şölen kurdum,
Masada tüm geçmişler çürümeden durdu
Annem, “İyi ki geldin,” dedi ona,
Kırık aynada yansımam,
İki gülüşü birden taşıyordu
Bir “artık”, bir “daima”

Ama sevdiceğim,
Sessiz bir nehir gibiydi altı girdaplarla dolu,
“Sular niye bu kadar durgun?” diye sordum.
Bir fırtına koptu ansızın
“Ben denizim,” dedi, “dalgalarımı susturamazsın!”
Ve kayboldum kendi mahsunluğumda

Şimdi yanıyorum
Küllerimden doğamayan bir anka kuşu,
Kanatları tutuşmuş bir mektup gibiyim.
Dön! diye haykırıyorum geceye,
Ama sesim, duvarlara çarpıp geri dönüyor
Dönemezsin, Dönemezsin,Dönemezsin…
Çünkü aşk , bir yangın çemberiydi,
Küllerinde boğulan, pişmanlığın dumanında savrulan
Geriye kül rengi bir yanlızlık ve yanık bir bahar kokusu bırakan.