Perişan Şiiri - Asım Sula

Düştük gurbet ele
Geri dönüşsüz
Çoğu işsiz güçsüz
Haller perişan

Asalet denen şey
Kaldı köylerde
Şimdi şehirlerde
Yollar perişan

Geçim derdi
Yaktı yıktı ayırdı
Namusu edebi
Ruhtan sıyırdı

Ana ayrı oynar
Kız ayrı oynar
Erkek evlat yanar
Baba perişan

Dedeler nineler
Tarih oldular
Layık oldukları
Yeri buldular

Hasret, özlem ile
Kabre kondular
Issız köhne kalmış
Evler perişan

Tarlaları diken
Sarmaşık sardı
Bağ bahçe kalmadı
Köyler perişan

Çalışmadan ekmek
Yemek modası
Bırakmadı kalpte
İman ihlası

Helal lokma şimdi
Yaşar iflası
Kullar yüz karası
Diller perişan

Namazı kılsa da
Anne babalar
Leşe dönüştüler
Oğullar kızlar

Torunlara yürek
Dayanmaz sızlar
Öpüp koklanılan
Güller perişan

Mal, mülk, para kondu
İman yerine
İnsanlar bulaştı
Haram kirine

Kimse razı olmaz
Hak kaderine
İtikat yozlaştı
Özler perişan

Doğruluk dürüstlük
Kalmadı serde
İnsanlık bulaştı
Bin türlü derde

Rastlamak ne mümkün
Erkeğe merde
Kalleşlik her yerde
Sözler perişan

İçi boş cemaat
Dolar camiye
Sanki kaçaklar
Binmiş gemiye

Kimse bilmez yolum
Nereye niye
Doğruyu görmüyor
Gözler perişan

Erkekler kadınlar
Düştü zinaya
Fuhuş yuvaları
Kondu binaya

Oğlu rastlar orda
Rezil anaya
Acırım babaya
Kızlar perişan

Ey Asım anlattın
Dünya halini
Bir gün koparırlar
Senin dilini

Yaradanı bilir
Ancak kulunu
Bükerler belini
Dizler perişan