Perdenin Ardı Şiiri - Ömer Gümeli

Yedi notadan evler yaptım
Yedi renkten gökler ördüm
Kapısına vurduğum labirent çıkmazı
İçine beni kattığım
Sen anla sevgili iki gözüm
Sen anla kuytu
Gördüğün tek renk geceyi
Beynimde
Yarattığım alemi
Deme düş'ten cennet mi olur!

Yaradılış yollarını
Sil baştan yazıp yürümeyi
Ve bana açtığım
Ve beni ardına kapattığım
Lisanı bilinmez diyarı deryayı
Sen anla kuyu
Dibi yoklar yurdu
Deme böyle cennet mi oluru!

Labirentime sürüklendiğim
O ucu bucağı yoklar denizim
Orada
Beynimde
Sonsuzluk kapıları
Kirpiğim göze değende
Yay gibi gerginde sapan ömrüm
Olmaz deme
Kendim yazarım yazılır kaderim
Sapan ömrümü kırar
Öyle ıslanır
Öyle yürürüm

Hala bıraktığın yerde olduğumu düşünmen saçma
Beni sığların dünyasında bulamazsın arama
Başı yok sonu yok yolumun
Suçlu bir mezartaşıydım
Kitaptan damlayan dramım
Dar demeden zor bellemeden
Tek kişilik kervan düzdüğüm
O ucu bucağı yok bilinmeze
Yokuşta bendim
Yokuşa katarda benim

Dilime ıslık çaldım yürüdüm
Bulut oldum gözüme yağdım
Gözümden toprağa damladım
Toprağı aldım kendime yol yaptım
Yedi renk ve yedi notadan
Sil baştan
İçine tuzu bol sudan
Hamur kardığım
Kervanım
Oradayım

Döktüğüm usumu
Beynimde yaptığım kalıptan
Sen de kuytu
Ben derim kuş uçumu yurtluğumu
İşte ayanda labirentimin anahtarı
Gör derim iki gözüm sevgili

Hala bıraktığın yerde olduğumu düşünmen ne saçma
Sana açtığım patikaların
Seni bana getirebileceği hayali
Sandığım
Sevdiceğim
Sevdiğim çiçeği koklamak gibi
Hala bıraktığım yerden kopabileceğin düşüncesi
Deme cennetteyim
Bir de kendin yaz da gör...