Perdeler Asrı Şiiri - Mahmud Uzun

Gözlerinin içini düşlüyorum
Ardına düşen gölgelerde arıyorum seni
Güneş doğmadıkça, gül açmadıkça
Buluyorum seni tomurcuklarla bezeli
Bu ise en güzeli
Nedendir ki bakamaz gözlerim gözlerine

Korkuyorum gözlerinde bulunmayı
Çünkü ben kayıp şehirlerin efsanesiyim
Çünkü ben tenhaların yetim efendisiyim
Varlığımın mukaddesatına dokunma
Anlamlıyım ben yalnızlığın başında
Bundandır varamam vahalardan gözlerine

Gökyüzünün derdini sırtımda taşıyorum
Perdeler asrında gözlerim bulanık
Ve ben seni görmedikçe yaşıyorum artık

Hayallerim kırılmadı, parçalanadı
Çünkü övemedim gözlerini aleme
Alemden gelen mana;
Gözlerinde kısraklar kadar heyecanlı
Örtünmüş gözlerin bana manayı unutturdu
Ve ben bakmadım gözlerine
Çünkü mana gözlerinde saklı kaldı