Pera Şiiri - Yusuf Özdumanlar

Tan yerinin umuda açılan,
Her biri uhrevî kandille işlemeli,
Göklerin en sakin bekçisi,
Güvercinler ve sen...
Saçların bir sarmaşık gibi dağılırken,
Bir o yana, bir bu yana,
Dünyanın ve zamanın,
Bizi unuttuğu bir anında,
Ellerinden tutup dal budak,
Masalların gözlerinde büyüyen,
Cennet yolu diyarında...
Yürüyoruz seninle yolların,
Sonsuzluğa uzanan,
Ve yapraklar ile bezeli,
Masmavi tahtında.

Koşuyorsun kırmızı papuçların,
Işık saçarken dalgalı dalgalı,
Yarım ağız şarkılarında,
Geceler gün be gün cezalı.
Bakıyorsun için için,
Dağları eriten bir katre kadar,
Berrak ve serin.
Bakıyorsun ve gözlerin,
Güneşten sarkıp ruhuma,
Bir sonbahar nidası fısıldıyor,
Perdeler aralanıyor Eylül'e,
Saklı kalan derin nefesiyle.
Bakıyorsun ve gözlerin,
Bir imkansıza kurdeleler takıp,
Ardından uçurtmalar koşturuyor.
Çığlıkların gök kubbenin altında,
Akın akın parıldıyor.

Bir gün Pera,
Bir gün kızım,
Bir trenin en haylaz nedâmetinde,
Karları pare pare yarıp,
Tünellerin karanlık yüreğine,
Bir kor gibi atılacağız.
Buğulu camlarda,
Ay ışığı bulacak ismimizi
Biz seninle sarılacağız.
Bir gün Pera,
En yüksek bir tepede,
Nefes nefese yolumuzu,
Topraktan soracağız.
Bir gün Pera,
Taşıp bağrımızdan geceye,
Gecenin mil sürülü gözlerine,
Yıldız olup yağacağız.
Bir gün sessizliğin yudum yudum,
Ruhumuzda öğütüldüğü,
Bembeyaz incilerle,
Terk edilmiş bir karlar ülkesinde,
Ellerin yüzünü silmeden,
Birbirimizle ısınacağız.
Bir gün Pera,
Ben olacaksın, ansızın.
Gözlerimle bakacaksın dünyaya,
Kelimeler bulacaksın darmadağın.
Bir gün ben olup,
Apansız bir gecede yazacaksın.
Gece lambasında bir şiirin,
Henüz bitmemiş bir mısrasında,
Seni ne kadar sevdiğimi,
Anlayacaksın.