Pendik! Şiiri - Bülent Aydın Nigehban

Pendik’in ufuklarında;
Rüzgâr sensiz eserken…
Gözdağı’nda seyrederdim; mehtabı.
Dalgalar, kayalarla öpüşürken,
Yakamozlarında hissederdim; siluetini.
Sahilinde kuşların kanatlarıyla uçarken;
Geçmişi bulutların üstüne yayar,
Bir başıma çay ile eritirdim zamanı.

Şimdi ey ciğerkuşem!
Seni gördüğüm günden beri,
Pendik başka bir güzel!
Halen tebessümle baktığımız…
“Ali Dayı’nın çay bahçesi “var ya!
Güllerin arkasındaki masada, buluşurduk.
Güneş de bir başka vururdu üstüne!
Hani “Ali Dayı görmesin” diye de…
Gizlenir ve gülerdik ya; İşte orada,
Düğümlenmişti kaderimiz sonsuzluğa!

Sayende nasıl da kapılmışım,
Güzelliğine; Pendik’in.
Vakit gelince…
Ölmek mukadder; bilirim.
Vasiyetim olsun!
Hatıralarımla…
Toprağına gömün; Pendik’in!