Pencereme Kar Şiiri - Özcan Kurt

Hem de üstü üstüne..
Hiç aman ve ara vermeden,
Henüz her şey, daha filizde iken,
Ömrümün her umarsız baharının ardından,
Göz açtırmamacasına uçuşup da, düşüp havadan,

PENCEREME KAR YAĞIYOR..
BEN;
(D)ÜŞÜ(NÜ)yorum...

Adeta TÜKENMİŞLİĞİNİ tescil eder,
Düştükçe, yüreğinden bir şeyler kopup da gider,
Ne kaldıysa içinde, erteleyip üstünü örter,
Sen hesap yaparsın kendince o yine bildiğini eder

PENCEREME KAR YAĞIYOR..
BEN;
(D)ÜŞ(L)ÜYORUM..

Hey ‘DENİZ’ gözlüm..
Bakma sen öyle benim çınar gibi dimdik, göründüğüme,
Ne tİPilere serilmiş, diz bükmüş çamur derya sürünmüş, ne çarmıhlara gerilmişim...
Bunca diyar ‘GEZMİŞ’ kaç kere ölmüş de; gülüşünde dirilmişim...

PENCEREME KAR YAĞIYOR..
BEN;
(D)ÜŞÜ(NÜ)yorum...

Hey ŞEMS gönüllüm..
ve KARDELEN Yüreklim..
Bu gece
Ay çekildi de göğün göğsüne
Adeta yerden doğmakta MEHTAP
Işıl ışıl, İlmek ilmek, kirkit kirkit ak kilim
Bahtıma ağlar gibi İniimm inimmm..

PENCEREME KAR YAĞIYOR
BEN;
(D)ÜŞÜ(NÜ)YORUM..

Tüm yolların kesiştiği,
Karaların boza karıştığı,
At ile itlerin yarıştığı
Kurtların susup, çakalların uluştuğu
Ap apapak beyazların tutunup birleştiği

O YERDEYİM...
PENCEREME KAR YAĞIYOR

BEN;
ATEŞLER İÇİNDEYİM
(D)ÜŞ(L)ÜYORUM..
ÖZ VE CAN