Penceremde Sokağa Şiiri - Kağan İşçen

kalbimdeki şark çıbanı
bu soysuzluğu arayış çiçeklenişlerinin
kaldırıma düşmüş şu sağ köşede içime oturan
palamut yaprağının sarışın sessizliği gibi
medet bile ummadan asla rüzgardan

muhatabım yok
karşılığı olmayanlar için yürüdüm hep
ölümcül şakası gibi sığınışların yüreğime
berrak suya dokunmadan kirlettim aşkı
felsefem
ne bulursan onunla
sesin varsa ona sarılırım
yağmur bulutlu bir yatakta
ne de olsa
penceremin gözü daima sokakta

penceremde yalnızca sokağa açılır tüm kapılar
ne ellerine ne hoşluğuna çocuk tepkilerinin
kaşımı kaldırsam sokak orasıdır
cins cins insanlar insancıklar
benim insanlarım
benim olan insanlar
acaba benim için mi bu insanlar
yoksa ben mi bu insanların uzağıyım

penceremden sokağa baktım
kışkırttım çocukluğumu sıkıldım
dünya benim değildi
havası ağır sabahlarda için için ağlamaya hazırlandım
başımı şöyle bir yana çevirsem
rengarenk evler yığılır yanaklarıma
yıkılırım
in cin olmaz ortalıkta
elektrik tellerine tüner kuşlarım
ilk akşamlara koşup darmadağın olmak
kimsesiz ağaçların harcı
penceremde yumuk yumuk kirpiklerim
bir sana yabancı