Pencere önü Şiiri - İsmail Bilek

Bir pencere önü yalnızlığı bu, anlatayım dinlersen, anlatayım anlayabilirsen.!
buğulanmış camlar, perdeler sonuna kadar açık. gözlerimde cemâlin bir serap gibi ap açık.

öyle bir bekleyiş ki bu nefesim daralıyor,
sonra penceremi açıyorum, bir nefes sen umuduyla, ayaklarıma damla damla yağmur dökülüyor. ve sonra üşüyorum. kapatıyorum penceremi ve yine nefesim daralıyor boğuluyorum..

Bir pencere önü yalnızlığı bu, ayaklarım çırılçıplak ve buz kesmiş, ve ayaklarım hep aynı noktaya bir mıh gibi çakılmış..
Beni tanı, anla. beni bil.
zehir zıkkım kadehlerin getirdiği uyku içimdeki sensizliktir. beni an, beni hatırla. beni unutma.

Bir pencere önü yalnızlığı bu, buğulanmış camlara isminin yazıldığı bir pencere önü yalnızlığı bu, hafızama senle geçen günlerin kazındığı bir pencere önü yalnızlığı bu,

umutsuz bir bekleyiş, bir hayal bir soluk, bir nefes.. üzerime yıldız tozlarının yağdığı bir pencere önü yalnızlığı bu. Bilmiyorum bu sensiz aldığım zehir zıkkım kaçıncı nefes...