Pencere Şiiri - Ufuk Faruk Köseoğlu

Seni gördüğüm an intihara en yakın andı.
Seni sevmek intihardı zaten
Çölde susuz kaldığım halde ölümü bekleyemedim.
İp ya beni taşımaz rezil olurum korkusu yaşadım.
Tabancam yoktu.
Tren rayları mahalleme uzaktı
Yüksekten korkardım.
Ölmek değildi de mesele.
Pencerenin altından bir daha geçememek ihtimali dokunurdu
Pencerenden Vişneli Kek kokusu gelirdi
Sanki dünyayı kaplardı mahalleyi değil de.
O an tüm dünya işte o pencerenin altında olmak isterdi bilselerdi kokuyu, kokunu, her şeyini
Tüm dünya pencerenin altından yürüyüp geçerdi bilselerdi bu evde sen varsın.
Çünkü bilirler ki mutluluk, huzur daha daha her şey orada.
En güzel yağmurda nerede ıslanır insan başka
Söylememe gerek yok değil mi?
Pencereye bir çıkardın bulutlar dağılırdı.
Güneşe bakardın, sonra dışarı çıkardın.
Bana ölüm olan aşklara yürürdün?
Durduramazdım seni ölürdüm pencerenin altında.
Sanırdım ki...
Bir gün yağmurlarda dans ederiz
Kekin yanına çayı ben yaparım
Pencereden ıslanan insanlara bakarız
Seni bu kirli sokaklarda benim kolumda hayal ederdim bazen de
En büyük günahlarım hayallerime senin haberin olmadan seni koymaktı aslında.
Şimdi aşk ne diye sorsalar bana.
Bir pencerenin altında ıslanmak derim
Bir pencereden gelen bir kokunun içini acıtışı,
İntihara sürükleyen bir güneş,
Hepsinin üstüne bir de bu kirli sokaklarda temiz hayaller kurmak derim.
Ve kimse bilmez senin bilmediğin gibi aşkın ne olduğunu.
Ben ise korkarım sadece bir gün bu evden bir yuva kurmak için ayrılacaksın diye.
O gün kendimi bu pencereden atacağım sevgilim.
Ve sen bunun aşk olduğunu bilmeyeceksin.