Pembe Portre Şiiri - Osman Kıvrak

Seninle çocukken başlamıştık
Değil mi? ...
Yiğitliğe……
Parmaklarımızı kesip kardeş olduğumuz günü
Hatırlıyor musun? …
Pembe bir portre şimdi mazi.
Seneler…..seneler önce
Belki en masum çocuk bizdik!
Mini ellerimizin
Mini kalbimizin
Titremesi gibi temizdi
Dudaklarımızın
İlk aşk acısıyla
Büküle büküle titremesi…
Seninle
Önlükler içinde başlamıştık değil mi?
Kardeş olmaya
Unuttun mu teselli verişlerimi aldırmadan
Bir garip facia içinde
Ağlayışlarını
Belki en küçük biz başladık sevmeye
Yazık! İlk önce de biz yıkıldık!
İkimizin dünyası
Şeffaf bir ürperme
İkimizin dünyası
Bir özdeş, masal yahut hikaye
Bir renk düğümü mazimizde
Badem çiçeklerinden
Karanlık odamızda türküler
Söylemeye kadar her şeyin olduğu..
Seninle çocukken başlamıştık değil mi?
Her şeyden tiksinmeye
Ümitlenirken bile umutsuzluğumuz
Bir hüzünlü tebessümde çehremizde.
Bu çaresizlik bu bedbinlik körfezinde
Yalnız ve yalnız.
Metrûk mektepte serçe parmaklarımızı
Kesmemiz
Bir destan
Anıların en güzeli… en durusu
Her hatırlayış içimizde başlı başına
Bir tufan nasıl yaratmaz…
Pembe bir portre bizim mazimiz.
Şu çiçek dehlizinde böğürtlensi acılar
Duysak ta gitmeliyiz.
Yeniden pembe portreler çizmek için
Gitmeliyiz.
Yeminimizi biliyor musun?
İlk ve son yemin
Issız denizlere düşse de yollarımız
O pembe portrenin
Önlüklü masum çocuklarını
Hiç ama hiç unutmayacağız.