Pembe Fular Şiiri - Zuhal Kilercioğlu

En son rıhtımda gördüm seni
Boynunda pembe bir fular
Keşke esse bir rüzgar düşşe dedim içimden
O rüzgar hiç esmedi.
Oysa ne fırtınalar atlattık birlikte
Severdi oysa rüzgar bizi
Sen bıraktığımı zannettin o rıhtımda
Oysa ben...
Seni çok sevdim
Her sene geçmeye çalıştım oradan
Bi umut seni görebilmek
Ama ben geçemedim oradan düşmedi yolum
O umut hiç geçmedi elime
Haber aldım sonra
İşinde yükselmişsin
Ama hiç evlenmemişsin
Beni sormuşsun sonra umursamaz bir tavırla
Hiç kızmadım böyle davranmana hakkımda yoktu
Evlendi demiş arkadaşım çocuğu yok
Dişlerimi sıktım sinirden öğrenmemeliydi dedim içimden
Neşeyle bakmışsın suratına,gülmüşsün sonra
Ama arkadaşım gülerken aslında ağlıyordu dedi
Hem de hıçkırarak
O ara makinaya başlanıyorduk eşimle
Çok ağrım vardı sonra uyumuşum
Evet ben çok kötü bir insanım
Hiç bir zaman dürüst olamadım sana
O gün rıhtımda çağırmıştın gelememiştim
Bak şimdi geldim
Pembe fuların vardı ama bu sefer sende takılı değil
Kalabalık dağılınca usulca alıp cebime koydum
O da buz gibiydi
Artık rahat rahat kavuşabilir özgürce
Sonra adımlarımı sıklaştırdım..