Bir çocuk annesine ağlıyordu,
Gece gündüz annesindeyken.
Baba onbeş günde bir sarıyordu,
O çocuğu, kızını...
Ve en iyi o anlıyordu onu...
89 yılından beri çok iyi biliyordu,
Annesizliği...
...
Her ağlamalar bitecek diyordu.
Ağlıyordu.
...
Nereye?
Gidiyordu tutup elinden...
Yürekten severken.
Nereye gidiyordu,
Tüm bağları koparıp.
...
Kaderden kaçıyordu artık.
...
Sen orada idin.
Biz ağlıyorduk.
...
Biliyorum tutacaksın elimi yeniden,
Tutacaksın yine yüreğimden.
Ve ben öleceğim,
Ama en büyük hayalim yanında ölmek biliyorsun.
08.07.2017
İbrahim ArslanKayıt Tarihi : 30.11.2017 11:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
ona attığım mesajlardan biri
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!