Pegasus Şiiri - Şenol Denizci

Girmen çıkman hayatıma
Sonra çıkman girmen yine
kalır gibi yapman, gitmen
kapılarımı eskitti.

(sonra
alıp başını
gitti
“sensiz taşıyamam bu şehri” ler)

Herkes kendi cephesinde
herkes kendi yarasını
becermeli sarmasını
becermeli, becermeli

(ya
bir çocuğun
güdümsüz
mutlu
gülmeleri
uzun uzun susarsa)

Gözlerin onarmaz simdi
yıkılan duvarlarımı
eskiyen kapılarımı
gözlerin onarmaz simdi

(oysa
ne uzun
dönmemeler
düşlenmişti.
“şimdi çıkmalı seninle yola
iki kişi gitmeli
bir kişi olmalı
dönmemeli”
denmişti)

Ne şimdi bu, bir davet mi
Zorunlu bir nezaket mi
Bir vefaya icabet mi
Gözlerin anlatmaz simdi

(ya
sırtından vurulmuş
siyah bir mevsim gibi
aralık pencereden
yine sızarsa
gidişin)

Vietnam da kurşunlanmış
Bir çocuğun düşü mü bu
Ya da kışa yakalanmış
Kelebek öpüşü mü bu

(dışarısı soğuk
üşürsün
dedim,
dinletemedim.)

Otobüste yaşlı insanlar (ayaktakiler ve oturanlar)
ne kadar mütebessimdi.
Bu olmalı dedim bu,
ömrün en kısa, en işlenmiş, en somut mevsimi.
Evet, bu o mevsimdi.

Şiirin pegasusuna
şimdi binip gitmeli mi
yoksa kalıp sakin sessiz
günleri eskitmeli mi

(deliliğin bedelini
bazen akıllılar da öder)

dünle bu gün arasında
sıkışıp kalmış bir resim
ne yeni ne de sapsarı
henüz bulunmamış isim

(alçacık mutlarda üşümek mi,
yüksecik umutlardan
düşmekten mi)

Bir deli bu, sorsun varsın
akıl versin cevabını
varsın günah ona kalsın
sen al götür sevabını

(ama bizim
mutlu
sevmelerimiz
var
dı)

Ah yeniden yazmak seni
bir yarayı tazeliyor
tutmuyorken ellerini
ellerim niye terliyor?

06 - 08.01.04