Pazarcı Kadın Şiiri - Huban Asena Özkan

Biraz hüzün, biraz gözyaşı, bir tutam acı koydum kefeye
Uzattım tezgahın diğer tarafına,
Muhabbet olsun sordum; Ne yapacaksınız bunları?
Şairim dedi kadın, üç kuruş uzatırken bana
Olmaz dedim, bir şiirlik katkım olsun o zaman
istemem para falan

Elinden tutmuş ağlayan çocuğunun, gezerken pazar yerinde
Göz göze geldik haliyle
Bir kilo yalnızlık iki şer kilo kimsesizlik ve öksüzlük alacam dedi
Vermesem dedim onlar çok pahalı
Ver dedi ısrarla
Annesi öldüğünden beri benim terazim şaştı.
Birazda çaresizlik tarttım adama
Bunlar ayrılmaz birbirinden
çok yakışacak çocuğun gözlerine

Umutsuzluk sordu biri,
Dedim bana kadar kaldı
Versen olmaz mı neyse ödeyeyim parasını
Para eder mi bilmem ama
Madem istedin 300 Gr yeter mi?
Yeter dedi.
Sular büyütürüm ben onları

Toplarken tezgahı akşamüzeri
dikkatimi çekti pazardan arta kalanları toplayan biri
Üstü başı tertemiz kadının
Utangaçlık doluydu çehresi
Çağırdım kadını
Gelin hanımefendi çıkma duygular bu kasada
Seçin alın istediğinizi
Nemli gözleriyle bakarken bana
Mahcubiyet içinde bir teşekkür süsledi cümlelerini
Tüm duygulardan alırken üçer beşer
Birden döndü sordu bana
Yoksullukta var mıydı bu tezgahta acaba
Göremedim burada
Dedim var ama kilitli kasada
Satmıyorum ben onları
Şey dedi
Başka bir tezgahtan dökülen ayıptan almıştım
Birazını size bıraksam verir misiniz onları
Peki dedim Tek ayıp bu olsun
Bırakın oraya
Alın işte hepsi burada yoksulluğun
Tüm ayıpları aldım kadından
boşalttım çöp kutusuna
Giderken seslendim arkasından
Salı günü erkenden uğrayın bana
Sipariş verdim haftaya
Mutluluk, umut, sevgi, saygı ve insanlık olacak bu tezgahta
Seçilmeden alın

Huban Asena Özkan