Pazar Sabahı Şiiri - Filiz Bülbül

Yağmurlu bir pazar sabahı saat 07:50
Güneş en sevdiğim açıdan doğması gerekliydi şimdi fakat batıyor
İster istemez gece çöküyor şehre, bulutlar sinirli yüzünü gösteriyor yer yüzüne
Yüzüm düşüyor
Bir kaç serçe havalanıyor telaşlı telaşlı
Otobüste yaşlı bir kadın, bir çocuğa saati soruyor
08’e 10 var diyor çocuk
Ardından kadın derin ve buruk bir Of çekiyor
Nedense çaresiz görünüyor gözlerime, çektiği derin of’ içimi burkuyor
İçim öyle burkuluyor ki, geçip gittiğim yolda ikinci gün doğumu açımı kaçırıyorum
Güneş doğmuyor fakat kaçırdığıma üzülüyorum
O benim şansımdı diyorum kendi kendime
Bir ara gözüm yola dalıyor ve binanın birinde minik bir kız çocuğu bebeğini balkondan atıyor
Kız çocuğu annesinden öyle bir tokat yiyor ki,
Bebeğinin yere çakıldığı gibi oda bir kenara düşüyor
Sonrasında ağlamıştır, çünkü tüm ihtimaller kör oluyor
Gideceğim yere varıyorum
Sevgilimi her gün beklediğim durağa geliyorum, birazdan ineceğim
İşe geç kalmışım, içimde tuhaf bir huzursuzluk var
Hava soğuk, sevgilim hasta olmuş dün gece
Beni durakta bekliyor
Fakat, beklemek istediği için değil, zorunlu hissettiği için bekliyor
Hâl böyleyken beklemese daha iyi diyorum kendi kendime
Çünkü beni öpmeden yürümeye başlıyor
Her zaman arkamdan yürüyen sevgilim bu sabah önümden koşar adım yürüyor
Bu sabah hava çok soğuk, o havadan da soğuk
Bir şeyler ters gidiyor
Yüzüme bakmamaya çalışıyor
Bir şeyler ters gidiyor, anlıyorum
Sonumuz ayrılık olmasa bari