Payımıza Hazan Düştü Şiiri - Kağan İşçen

Payımıza Hazan Düştü

uyumadan uyandım bir ala sabah
aklıma akşamdan kalmışsın
birden öleceğimi anımsadım
anladım ki hayatın kendi ömre zarar
anladım ki bir seni sevmişim
anladım ki bir de ölümü beklemişim
uyumadan uyandım bir ala sabah
anladım ki senli veya sensiz
birgün hiç uyanmayacağım

sesindeki efsun döndürse başımı
hayatta kalma provası sayarım yakınlığını
bu sonbahar bu yalnızlık sanki yapraklar
yalnız bize inat dökülüyor
defterimizde sayfa kalmamış
kalemimizde uç
anladım ki her şeyin sonu var
bir ayrılık sonsuz
ağaçların gözyaşları kaldırımlarda
anladım ki senli veya sensiz
payımıza hazan düştü
sabaha kaderiyle doğan bebelerin
ve benim

kederli özlemlerime bularım gülüşlerini
bırak seni düşünürken öleyim gidişlerini
sancı ömrüme sığmaz taşar caddelere sokaklara
sensiz sokaklara
densiz umarsızlıklara karnım tok
anladım ki ölüm bir fon
sahnede sen ve ben varız
anladım ki akıl parası etmez sabahlara uyanamayacağım birgün
senli veya sensiz
fark etmez
herkes gibi ben de öleceğim

git hadi
dışarıda çocuklarımız oynuyor
kan yeşil rüyalarının yanılmalarına
git hadi
belki bir daha hiç sabah olmayacak
belki bu son fırsatımız
son bir defa daha üşü
üşenme belki yavru bir kuş bulursun
belki öpecek minicik bir alın
git
hadi git
belki bu son sarılışımız

uzatma
bir koltuğa iki karpuz sığmaz
ölümümüz diye bir şey yok
her ömür kendine ölür
senli veya sensiz
tek başıma benim ölümüm var
hadi uzatma git
seninle veya sensiz
yalan ömrüme ancak bir ölüm sığar
git
artık ne yer ne gök var
senli veya sensiz
fark etmez
dünya bizsiz de olsa söylenecek şarkılar

çık dışarı
çık kendini hapsetme düşlerime
gülecek ne çok öykümüz var
onları düşün
çocuklarımızı
kokla saçlarını kırların dağ yamaçlarının
bir şarkı ancak bir dudakta mırıldanır
unut şarkılarımızı
yeni bir şarkı bul kendine sığırcık yürekli
kanadını kırmadan dinle
benimle veya bensiz
baharlar mırıldan
yeni bir sayfa aç gökyüzüne
düşün çocuklarımızı
uçurtmalar yap
benimle veya bensiz
sen gene şarkılar söyle

anladım yağmurlar kendine ağlamakmış
ıssız caddelerde kendi içine dönmekmiş aşk
git hadi git
bak belki bu son ikindimiz
bak çocuklarımız masalsız kalmış
bak yarım kalan öykümüzmüş aşk
bak hayat bir varmış bir yokmuş
seninle veya sensiz
benimle veya bensiz
aşkın adı ölürken ayrılmakmış

dışarıda milyarlarca hüzün
milyarca ağlamak
gülmek
ayrılmak korkusu
seninle veya sensiz
benimle veya bensiz
payımıza hazan düştü
hadi ayrıl fikirlerimden
çocuklarımızı düşün
bir ırmakta bir defa yıkanılır
ben yoğum artık
hadi ayır yüreğini yüreğimden
kendine iyi bak

anladım donmuş pencereler gibi çiçeklenirmiş gözlerimiz
ayrılık sis de değil yıldızsız mehtapsız yakamozsuz
kör bir karanlık
bırakma sen kendini
ne kadar temmuzun varsa yaşa
güneşin kollarına salıncaklar kur
bırak
herşey yerinde kalsın
gençliğimiz yıllarımız
benimle veya bensiz
düşlerin gülüşlerle yıkansın
odamız yatağımız sehpamız
yalan da olsa
mutluluğumuza kansın
benimle veya bensiz
hadi düşlerini demle
hadi naz etme ocağımızı yak

okuduğumuz kitaplar gibi
ömrümüzde yarım yamalakmış
sonunu getirmeden başını unuttuğumuz
durma
başa dön kaçırma ömrünün sonunu
benimle veya bensiz
fark etmez
durma koş
elinden kaçmasın bahçeli evimiz
çocuklarımızın ellerinden tut
benimle veya bensiz
fark etmez
durma koş
geri dönüşün olmasın
durma koş
hiçbir limanında yokum düşlerinin
hadi koş artık
bütün gemileri yak

uyumadan uyanıyorum sabahlara
uykusuzluğumla sınıyorum ölümlere direncimi
sensizim belki açım hiç param yok
ayakta kalmak vazgeçmemektir aşktan sevgiden
anladım ki hayat uzak yollara bakıp kalmakmış
tıkanıp kalmakmış bir yerde suçlu çocuklar gibi susmakmış
anladım ki hayat eflatun hüzünlü bir sonsuzluğa susamakmış
anladım ki hayat hiçbir zaman bulunmayanı aramakmış
aşkın kendisi aramakmış
seninle veya sensiz
benimle veya bensiz
aramak ama bulamamakmış
ara
sen gene de ara
bıkmadan ara
benimle veya bensiz
hayat sonsuz bir uçurum
ışıksız bir tâk

ben uyanmadan uyanıyorum sabahlara
yalnızlık tek yorganım ışıkları özleten gecelerde
çocuklarımızı düşünüyorum yağmurlu tomurcuklarımızı
ölürüm sana desem de inanma
dilin kemiği yok
bil ki payımıza hazan düştü
seninle veya sensiz
benimle veya bensiz
fark etmez
bil ki bildiğin anlamda bir kavuşma asla olmayacak
bil ki ağaçlar hep kaldırımlarda ağlayacak
gözlerinin gazelleri kurumasın
hadi kapıyı aç dışarıya bak
beni onulmaz yalnızlığımla baş başa bırak
hadi aç kapıyı
çocuklarımız yollarını gözlemesin
beni kendi halime bırak

uyumadan uyandığım sabahlarda
sensizliktir tek öfkem
elveda sevgilim düşlerimi bırakıp işe gitmem gerek
hafifçe açayım kapıyı
çocuklarımız uyanmasın
hiç kimse bizi mutsuz sanmasın
dallarda hep kuşlarımız olacak
üşümeyi paylaşacağımız kışlarımız
seninle veya sensiz
benimle veya bensiz
fark etmez
hadi uyumayı bırak
düşlerimiz daha fazla kirlenmesin
kehribar dudaklı çocuklarımız olacak
uyan
hadi uyan
gerçeklerin ateşini yak
güzel bir pazar kahvaltısı hazırla
çocuklarımız ağlamasın
seninle veya sensiz
benimle veya bensiz
fark etmez
bak
çocuklarımız uyanacak sevgilim
ağladığımız belli olmasın

uyumadan uyanırım sabahlara
düş perdelerini çekerim gözlerimin yeşil penceresinden
yaşamaya değer bir mutluluğum varsa sana saklarım
kıyamam uyanacaksan biraz daha yanına uzanırım
yarına dair bir fikrim yok acılarım sak
ölüm gemi azıya aldı
beklemeye gücüm yok
üzülme sen uyumana bak
birazdan belki çekip giderim
çocuklarımıza iyi bak

üzülme sevgilim
kader demek ağlarını üzerimize böyle ördü
üzülme
demek hazan düştü payımıza
bizimle veya bizsiz
fark etmez
kar sesinin kapıya yaslandığını bir sen anlarsın
bilirsin ki ateş düştüğü yeri yakar
seninle veya sensiz
benimle veya bensiz
bizimle veya bizsiz
fark etmez