Patates Yediren Katil Şiiri - Metin Bahri

Kapıyı çalıyorum ve açanların yüzleri
Midesine hitap eder adeta
Tek bildikleri şey dolması gereken bir yalak
Uzun uzadıya giden ve
Asla yetemeyecekleri bir derinlik
Masalarında, hazine adı verilen
Birkaç aylık patates yığını
Sadece kulakları dikkat çeker
Dikkat kesilir dış dünyaya
Tek kelime etmeye kalkışsam
Alacağım cevap beni kısırlaştırır
Mağrur ve ne olduğu belirsiz yüzlerinden
Yüzler
Bakarsın ki senden dilenirler
Bakarsın ki senden kaçarlar
Ve bakarsın ki senden beslenirler
Ne istediklerini bilmeyen fakat ne hissetiklerini bilen yüzler
Korkularını birer torbaya gizlerler
Yağan ve daha da yağacağından medet umdukları yağmura bağışlarlar
Saklarlar her damlada
Geri almaya kalkışınca
Yine benden dilenirler
Açarlar avuçlarını
En azından birkaç yağmur damlası beklerler
Bir anlığına çıkarlar mağbedlerinden
Loş ışığın kasvetinden çıkar gelirler
Ve avuçları açık beklerler

Anlatsam onları bu hale getiren katili
Döksem bir arzuhal misali
Tekrar kulak kesilirler mi?
Kendilerinden başkasını dinlerler mi?
Yoksa yüzlerindeki acı sürer mi?
Defederler mi kapılarından?

Dilimde bitmek bilmeyen tüy
Beni içeri sokar oldu yıllardır
Ve bezdirir her bir hücreliyi
Tiksindirir adeta
Her adım atışım titretir beni
Gözlerimin kayışı çekilircesine acır
Acıtır oradan da şakaklarımı
Sadece birkaç canlı ve
Gözümün içine bakan sayılı ama ölü başlar
Duvarda ise katillerinin resmi
Sanki kulak kesilmiş bizi dinliyor
Ele verilmek istemiyor
Duymuyorlar atışmalarımızı
Ya da anlamak istemiyorlar mı?
Bir dinleseler söyleyeceklerimi
Benim de bir katil eseri olduğumu
Ama tablosunu yapacak kadar cesur olmadığımı anlayacaklar
Ve ben
Katillerin katili
Size sığınmaya geldim
Ruhumun beslenmesi gereken
Kalbimin atması gereken bir dehliz sadece tek aradığım
Der gibi olsam da
Der gibi olsam da
Dört duvar arasında açılan beşinci bir yol gibiyim
Her an bir felaket barınır içimde
Oysa ben davet bile edilmeden
Bakan bütün gözlere sırtımı döner
Herkes ile birlikte otururum
Ne kadar yalpalasam da
Önümdekine odaklanır ve
Üstüme yanan ışığa aldırış dahi etmeden sarıya boyarım midemi

Ne zaman çıkacağımı düşünsem
Alır elime birkaç erzak
Doldururum ceplerimi ve haykırırım
Bizi buraya tıkan ve beni tekrar yenen katilin adını
Herkesin unuttuğu bir kıyamet günü
Elime geçen onca urgan
Bir tanesini toprağa bağlayıp
Asılsam yollara ve boş bıraksam
Açsam bakmaktan köreren gözleri
Diye düşünmeye başlarken
Kendimi eşikte buldum ve sanırım anlaşılmıştı
Masadan eksilen birkaç sarılıktan duyulmuştu beynim
Artık hiç konuşmamam gerekiyordu, kendimle bile
Eşiğinde durduğum açıktan seslendim
Ve işaret ettiğim
Bakanların sadece resim dediği
Oysa koskoca bir gergefe sarılmış tabloya
Her ne kadar renklerle kapatmaya çalışsan da
Yine de aç kalmaya devam edeceğim
Herkesi doyurana kadar
Ve o gün
Tüm patatesler ölecek
Yiyişenler canlanacak