Pastane Kokulu Şiiri - Kağan İşçen

kolay imgelere sığdıramıyorum yüzünü
kaderi belli yolların sonunu kurtuluş bilip
sınırlı sonları sevmiyor yağmura yakın pazarlarımız
pastane kokulu
içten ağlamaklı

nostaljik aranmalarım yiterdi
sen biterdin
ellerimde kirli kanı
pazar yeşili parklarda ağlayışlarımın
ince sesli bakireydi ölüm
ilk senin göğsünde uyumak isterken
bir ağustos öğler ortası gölgesinde bir ağacın
kördüğümlü
ve korumasız dallarında canını aldım ölümün
seni beklemenin hışmıyla

sımsıkı
sarmaş dolaştım
gecenin şarkımızı ruhuma anımsatmasıyla
seslen bana
ey yolculuğa çıkma heyecanım
tamamla yıldızların coşkusunu
darılmasın samanyolu yalnızlığıma
ey kuşların kızılca kıyamet ilk akşam huysuzluğu
kur yapma ayrılığıma
senin olsun gölgeli dalların

kaşlarını ver bana...
köprüler kurayım hayatla aramdaki uçurumlara
mor küheylanlar yetişemezken
seni soluduğum yolların hırsına
ben...
tüm yolların yırtık haylazı...

tek durağımsın
aldığım en önemli nefes
içtiğim en aziz su
ölümü nazlandıran tek ayrılığım
ağıtlarla terbiyeli tek özlemim...

düşlerimde ipi kopan uçurtmam benim
pastoral susalım seninle üstüne karanlık vurmuş yeşil
dinsin sızısı çocuk doğamızın