Paslı Pencere Şiiri - Seyrani Göl

hiçbir yere gitmiyor zaman,
saatler kirli bir suyun dibinde dönüyor,
ellerimden sarkan zaman
çatlak bir ip gibi inceliyor.

gözlerim
unutulmuş bir pencerede paslı menteşe,
açılmaya yeltense
gökyüzü hep yarım kalıyor.

adımların hâlâ duvarlarda,
toz tutmuş bir yankı gibi asılı;
gece,
kapımı çalmayı unutmuyor.

içimde,
gölgeler birbirine karışıyor,
hangi karanlık senin,
hangi boşluk bana ait
ayıramıyorum.

burada,
ne düşebiliyorum ne yükselebiliyorum
yalnızca bekliyorum
bir rüzgârın
beni hatırlamasını.
S.GÖL