Paslı Gülümseme Şiiri - Alişen Avcı

“ babam on kez babaydı
annem beş kez anne
ben en küçükleriydim
iki kez çocuktum “

günbatımında bir şeyler azalırdı
ben onu arardım gece artardı
babam bir boşluktu benim
hep bir sevgi uzaklarda kalırdı
babam kavgalarımın eksik tarafıydı
acıyan yanlarımda
onsuzluğun gölgesi olurdu hep
kendi olmazdı
siyah beyaz fotoğrafı
omzumda dikleşirdi

toprak ve saman kokusu çevirirdi düşlerimi
bir yerdeydim toprak damlı bir evde
çiçek açar otlar biterdi üstümde
ben babamı başkalarının üzüntüsünden tanırdım
onlar babama ağlardı
babam ise
kendi babasızlığına bir de
benim çocukluğuma ağlardı

köylü sakalları kadar bakımsızdı çocukluğum
akşamları bir toz bulutuyla dağılırdı
oysa perdelerden daha kalın bir gülüşüm vardı
örtebilirim sanıyordum bazı nefti akşamları
ama yalnızlığın başka bir tonuydu sabahlar
ve çamurlu yollar gibi adımlarımı ağırlaştırırdı
geçtiğim sokaklar bir perde gibi kırışırdı

babam kürtçe gülerdi
ağzında tütün biterdi
sesinde bir öksürük beklerdi
yaşlı bir yorgunluk
tırmanırken dizlerine
biraz küfür eklerdi esmerliğine
sabrı çabuk biterdi

ceketinin rengi solardı
ve saçlarının parlaklığı
hep başkalarında birikirdi
gömleğinin en üst düğmesinde yasaklarını iliklerdi
pazar günleri ütü kokardı
annem ise kimsesiz yanına ağlardı

annem yürüdüğü zaman
yanında bir de Gandi yürürdü
bir yere gittiği zaman
saçlarından da önce
seccadesini götürürdü

biraz türkçe ödünç alırdı
semiz otu toplardı
biraz da ezan sesi
sonra saçlarının içindeki bin yıllık
kına kokusuyla yalnız kalırdı
şehrin gürültüsü sinerken uykularına
dalgınlığı babamın esmerliğinde kalırdı

sesine bir bulut eklenirdi
bir uçtan bir uca gezinirdi
sözü bitince
bakışlarından ılık bir yağmur bırakırdı

gelip dilimizin ucuna otururdu sessizlik
gece biraz daha artardı
üstümüzde ağırlaşarak
artardı...