Parmak Şiiri - Attila Edri

nice topluluklar, nice yalnızlıklar
hepsi geçip gitti bu memleketlerden

nicesinin ünü dağları aştı
nicesinin serveti göğe ulaştı
nicesi sultan oldu kimi ellere
nicesi bir kuru ekmeksiz öldü
kimisi güneş oldu, doğdu illere
kimisi kasvetinden toprak kuruttu
kimisi vazgeçti kimliğinden
kiminin kimliği benliği oldu
şarkılar söyledi kimi kimselere
kiminin mürekkebi diyarlar gezdi
kiminin duvarları değdi göklere
bir çaput parçası ev oldu kimine
kimisini öteledi durdu kimisi
kiminin yüreğine sığmadı kimisi
kimisi ekmeğinden böldü, kimisi canından
bir tebessümü koymadı kimisi
kiminin derdine ağladı kimisi
kimisini bağladı gönlüne kimisi
kimileri kimlerin kimsesi oldu
kimisini kimsenin ruhu duymadı

kim olduğu, kimin olduğu,
kimden olduğu denmeden;
herkesin ayak parmağına
asıldı kimliği...