Parmak Şiiri - Özge Özgen

Sen şimdi o yolu tek başına lacivert çizgiler olmadan da geçersin
Hiçbir mevsimde
Turuncu yağmur olmadığı gibi
benimde mavi rüzgarlarım yok bu şehirde

Bazen, beyaz sakallarını suda ıslattığını
ve beyninin hiçbir işe yaramadığını düşünüyorum

Hep geç kalır gibi yapıyorsun

Ve telefonda çok konuşuyorsun mesela

Kitabı yarıda bırakıp, orgazm sesleri çıkartıyorsun

Su dökesim geliyor, ahizeye

İnanmak istemediğin şeyler olabilir

Aklın, iki dudağının arasında mekik dokuyorsa acilen kalbinin yerini değiştir

Belki siyah bir delik açılır göğe

Bir yağmur başlar

O an esmer bir kelimeyi hızla sokuyorum içlik cebime

Bekle!

Belki yarına yani bahaneler bulursun

Belki öğrenirsin o ilk çizgi yerleştiğinde yüzüne

Ve küçük nehirlerin

Büyük denizlerden tek farkı var

denk düşmek, iki çiçeğe

Benim omurgam karnımdan büyük, güvercinim

Kanat takıp baykuş olmak istiyorum bu yüzden

Ve hala, konuşurken

Koşamadığım bir çocukluğum var
böyle yürüyünce sızlıyor
Arada bir de oksa istiyorum onu ve karnımı

Beni kalın dudaklı bir bahar akşamı doğurmuş kardelenler

Bağıra, bağıra

O yüzden şeker portakalına benzetirler beni çoğu zaman

Şimdi, içimin içine yazdığı bu şiir

Kaç zarftan kaç harf olarak çıkar sana ufalanmış olarak, bilemem

Bilmek de istemem

Neticede serçe parmağımla bir kuşun resmini çekebilseydim

Böyle bir şeyin üstünü karalamaktan vaz geçerdim

Ve soğuk bir mermer taşında tek ayak beklemezdim kimseyi

Sen hiç, fesleğenleri ağlarken gördün mü

Yalan olmasın

Ben görmedim !

Bu aralar çenemde şiirler ufalıyorum..