Park Şiiri - Siyar Ozisiklar

geçen yıl seninle çocuk olup
parklarda oyunlar oynadığımız
o günden bu güne
normale döndüremiyorum hayat standartlarımı
kırmızı alarım
kırmızı alarım
bir dağdan çıkıp
bir dağdan iniyorum
olağan üstü hal kapsamına alınıyor
coğrafyası bedenimin
çatışmalar, çatışmalar
hayal kırıklıkları

en çok savaşçılara izafidir zaman
aylar geçti
mevsimler
kumdan hayallerimizi yıktı
yaramaz çocuklar

bin bir namlu duyarlılığıyla düştün aklıma
hani o ufkun ölüm çizgisi gibi
son yağmurdan sonra
çiçek koparmak için çıkmıştım oysa dağlara
bitmek bilmeyen
beni dünyaya karşı
sevdiklerime karşı
yasa dışı kılan nede bu oldu.

cebirde uyumsuz bir sayıyım
yorgun, yalnız, eski bir konak
modası geçmiş,
kullanılmış eşyalar gibi,
yeni hayatlara, ilk peşinat
ben de akmamış zaman

yani
sapmışım bir hayvanı ormanına götüren yola
bu şehri bir dağ gibi yaşamışım bunca yıl
bir vadi gibi
elim de değildi
önceleri anlamsız
ardından yanıtını aldığım sorular
uslandırmadı beni
büyümedin
ne yapayım elimde değildi

halla bıraktığın parktayım
annenin elinden tutup
seni benden alıp götürdüğü yerde
hiç değişmedim inan
olmamı istediğin o oyundaki arkadaşınım senin

sen hep o yaşta kal
sen bu dersten kal ne olur
biliyorum göremem büyüdüğünü
kendine iyi bak
hoşça kal