Park Şiiri - Yılmaz Aybar

Mezarlıkmış eskiden burası
Çocuklar korkarmış yanından geçmeye
Şimdi ortasında bir havuz
Konar kenarına kuşlar su içmeye

Çocuklarsa koşarak gelir
Açılmayagörsün günlere kapısı
Kuşlarla dolu bir iklim ve çiçeklerle
Ki boş ötesi

Kurt düşürür içlerine bazı analar
Cehalet bu ya
Ölüler varmış altlarında gömülü
Yaramazlık edince çarpılırmış çocuklar güya

Oysa çoktan dirilmiş canlar
Almışlar yeryüzünde yeniden yerlerini
Bu çocuklar onlar işte
Kim söyleyebilir aksini

Şu güneşe karşı oturanlar başkası değil
Muhakkak yine aynı şeyleri konuşurlar
Kuytularda sevişir kimileri
Kimileri ortalıkta dövüşürler

Bir güzel huyu insanların
Eski mezarlıkları park yapmak
Ve unutup öldüklerini vaktiyle
Tekrar alabildiğine yaşamak